Het fenomeen van ‘word pictures’ binnen de jeugdzorg roept serieuze vragen op over de authenticiteit en integriteit van de verhalen die worden verteld. Wanneer gezinnen worden aangemoedigd om hun ervaringen te delen, maar tegelijkertijd gedwongen worden om specifieke terminologie en narratieven te gebruiken, ontstaat er een aanzienlijk probleem. Deze benadering kan leiden tot het verdraaien van de waarheid, waarbij de daadwerkelijke ervaringen van slachtoffers worden vervangen door gestandaardiseerde, soms zelfs misleidende, verhalen.
Neem bijvoorbeeld de noodzaak om babyfoto’s en verhalen van de eerste levensjaren in te brengen. Dit lijkt op het eerste gezicht een onschuldige manier om emotionele connecties te maken, maar in werkelijkheid kunnen gezinnen worden gedwongen om zich aan te passen aan het narratief dat de jeugdzorg wil projecteren. Dit benadrukt een grotere trend: de jeugdzorg lijkt steeds nadrukkelijker het verhaal van het kind te sturen, terwijl zij niet altijd de meest nauwkeurige of oprechte weergave van die ervaringen kan waarborgen.
Statistieken wijzen uit dat sinds de implementatie van dergelijke programma’s, gezinnen vaker niet gehoord en niet gezien worden.
