10 juni 2025 bron: trajecten jongeren gestapeld voor het geld
Reactie: “Jeugdzorg als verdienmodel? De kinderen zijn handelswaar geworden.”
Wat zich hier afspeelt is geen zorg, het is georganiseerde uitbuiting — gesanctioneerd door gemeenten en uitgevoerd door instellingen die moreel failliet zijn. Jongeren worden niet geholpen, ze worden gefactureerd. Dat blijkt pijnlijk duidelijk uit het artikel van de Nationale Zorggids over jeugdzorgaanbieder Hilzijn, waar oud-medewerkers ronduit verklaren: “Iedere cliënt moest zoveel mogelijk geld opleveren.”
Gestapelde zorg – een eufemisme voor het op elkaar plakken van zoveel mogelijk hulptrajecten per jongere – blijkt lucratiever dan cocaïne. Eén jongere uit Panningen bracht Hilzijn €170.000 per jaar op. Dagbesteding, 24-uursverblijf, twee vormen van een-op-een begeleiding… Niet omdat het nodig is, maar omdat het kan. Omdat de gemeente betaalt. En omdat niemand echt controleert.
“Gemeenten bleken vaak makkelijk akkoord te gaan.”
Dat is geen beleidsfout — dat is bestuurlijke nalatigheid. Dat is verraad aan de jeugd. Gemeenten worden gechanteerd met dreigementen als: “Als u dit traject niet betaalt, nemen wij de jongere niet op.” Dat is geen hulpverlening. Dat is afpersing. Een maffia met een zorglicentie.
Zorgeconoom Wim Groot legt de vinger op de zere plek: tussen 2015 en 2022 steeg het aantal jongeren in de jeugdzorg met 25%, maar de kosten stegen met 81%. Wie denkt dat dit komt door complexere zorgvragen, leeft in een sprookje. Dit is puur winstbejag. Kunstmatige zorgvraag. Marktfalen in de meest kwetsbare sector die er is.
“Zorgaanbieders gingen altijd op zoek naar zoveel mogelijk behandeltrajecten.”
Dat zijn de woorden van een oud-medewerker — een klokkenluider die toegeeft dat het systeem perverse prikkels kent, en dat kinderen in de praktijk zijn verworden tot inkomstenbronnen. Jongeren met trauma’s, verslavingen, of gedragsproblemen worden niet begeleid naar herstel, maar misbruikt voor maximale financiering. Wie in zo’n systeem werkt en zwijgt, is medeplichtig.
Wat hier aan het licht komt is een nationale schande. Deze wanpraktijken vernietigen levens. De publieke verontwaardiging zou zich moeten vertalen in directe politieke actie. Niet morgen. Nu.
De jeugd is geen spreadsheet. Kinderen zijn geen budgetposten. Jeugdzorg hoort geen verdienmodel te zijn. En toch is dat precies wat het geworden is — met stille instemming van lokale overheden.
De vraag is niet meer of het systeem faalt.
De vraag is: hoe lang laten we dit nog gebeuren?
