Inleiding
De jeugdzorg in Nederland verkeert in een diepe crisis. Het systeem dat bedoeld is om kinderen te beschermen, wordt steeds vaker beschuldigd van het veroorzaken van precies het tegenovergestelde: trauma, vervreemding en structurele schending van kinderrechten. Onder Toezichtstellingen (OTS) en Uithuisplaatsingen (UHP) — de zwaarste middelen die jeugdbescherming kan inzetten — zijn onderwerp van felle kritiek. Deze signalen bereiken instellingen als Veilig Thuis, gecertificeerde instellingen en gemeenten echter onvoldoende of worden actief genegeerd.
Wat gaat er fout, wie draagt de verantwoordelijkheid, en hoe diep reikt de schade?
In een openhartig en onthutsend interview op 25 mei 2025 met interviewer Ab Gietelink, spreekt Alice Kruijen, voormalig directeur van zorginstelling Scivias en verpleegkundige, over haar ervaringen in de jeugdzorg. Naar aanleiding van haar boek ‘Zonder bezieling, geen zorg’ legt zij met scherpe analyses, concrete voorbeelden en morele moed bloot hoe het Nederlandse jeugdzorgsysteem structureel faalt — en erger nog: hoe het functioneert als een georganiseerde economische structuur waarin kinderen worden misbruikt als verdienmodel.
👉 Bekijk het volledige interview:
Dit is geen incident: het is beleid.
I. Seksueel misbruik en doofpotstructuren binnen instellingen
[00:00 – 02:20]
De meest schokkende onthulling komt direct aan het begin: binnen een instelling voor jongeren met trauma’s werd seksueel misbruik door een collega jarenlang getolereerd. Leidinggevenden kozen ervoor deze persoon over te plaatsen in plaats van juridische stappen te nemen. Klokkenluiders die aan de bel trokken werden genegeerd, geneutraliseerd of zagen hun positie ondergraven. De boodschap aan het personeel: zwijg of je wordt vervangen.
Dit is geen incident of systeemfout, maar een bewuste keuze. Het falen van het systeem is hier een uiting van structureel bestuurlijk en strafrechtelijk wegkijken. De bescherming van de reputatie van de instelling woog zwaarder dan het beschermen van kinderen tegen geweld.
II. De angstcultuur onder professionals
[03:00 – 07:10]
Werknemers die moreel handelen, worden binnen jeugdzorg afgestraft. Wie signalen afgeeft over onveiligheid, mishandeling of moreel verwerpelijke praktijken, wordt niet gehoord maar gecriminaliseerd binnen de eigen organisatie. Kruijen beschrijft hoe collega’s met gewetensbezwaren of die openlijk kritiek durven uiten, weggepest of ontslagen worden.
De leiding prefereert volgzaamheid boven professionele integriteit. Wat ontstaat, is een cultuur waarin zelfcensuur, angst en loyaliteit aan destructieve structuren de norm zijn. De jeugdzorg heeft hiermee elk moreel kompas verloren en functioneert niet langer als hulpinstantie, maar als autoritair en repressief apparaat.
III. De smerige economie van de Uithuisplaatsing
[08:15 – 13:20]
Misschien wel het meest verontrustend is de financiële prikkel achter de uithuisplaatsingen. Alice Kruijen legt uit dat instellingen geld verdienen aan elke plaatsing — en nog meer aan elke maand dat een kind in het systeem blijft. Een terugplaatsing naar huis? Dat betekent verlies van inkomsten.
[12:38] “Een plaatsing kost heel veel geld, dus dan word je rijk van een kind. Als een kind teruggeplaatst wordt, krijg je niks meer.”
Deze economische structuur perverteert het hele systeem. Kinderen worden niet uit huis geplaatst op basis van noodzaak, maar op basis van begrotingslogica. De belangen van het kind zijn ondergeschikt gemaakt aan subsidies, gedeclareerde uren en politieke schijnsuccessen. Dit is het punt waarop falend beleid overgaat in georganiseerde uitbuiting.
IV. De dekmantel van instellingen en falende overheidstoezichthouders
[14:00 – 16:45]
Kruijen beschrijft hoe instanties die toezicht zouden moeten houden — zoals de Inspectie Gezondheidszorg en Jeugd, de Raad voor de Kinderbescherming en de gemeentelijke jeugdhulporganisaties — systematisch falen of zelfs bewust niets doen. Misstanden worden afgedekt, klachtenprocedures zijn schijnprocedures, en de rechtspositie van ouders is nagenoeg nihil.
Rechters, vertrouwend op jeugdzorgdossiers die vaak feitelijke onjuistheden, aannames en suggestieve interpretaties bevatten, wijzen UHP’s en OTS’en toe zonder deugdelijk onderzoek. Dit maakt de rechterlijke macht medeplichtig aan het systeem waarin gezinnen structureel en vaak onnodig worden gescheiden.
V. Symboliek van verantwoordelijkheid: Hanriette Nakad
[17:35]
Op één moment noemt Alice Kruijen de naam van Hanriette Nakad — niet als vertegenwoordiger van het systeem, maar juist als iemand die zich openlijk uitsprak tegen de misstanden binnen de jeugdzorg. Deze verwijzing is krachtig en betekenisvol: Nakad was een advocaat die het aandurfde om de waarheid bloot te leggen, ondanks de risico’s. Haar optreden symboliseert moed en integriteit in een veld waar stilte vaak wordt beloond.
Meer informatie over Mevrouw Nakad hier:
Hoewel Kruijen geen beschuldigingen uit, laat de vermelding van Nakad zien dat er ook mensen binnen het systeem zijn geweest die tegen de stroom in durfden te zwemmen. Het feit dat haar advocatenlicentie werd ingetrokken onderstreept juist hoe hard het systeem zich verzet tegen interne kritiek. In plaats van een waarschuwing, is haar naam een eerbetoon — aan degenen die de waarheid niet uit de weg gaan.
VI. Juridische en beleidsmatige implicaties
Wat Kruijen blootlegt, reikt verder dan morele verontwaardiging. Haar getuigenis legt een fundament voor juridische vervolging en beleidsomslag:
Juridisch:
Structureel onrechtmatige uithuisplaatsingen (art. 8 EVRM – schending gezinsleven).
Strafrechtelijke aansprakelijkheid voor niet-melden van seksueel misbruik (art. 136 Sr), meineed, valsheid in geschrift, en ambtsmisdrijven (art. 355 Sr).
Civielrechtelijke schadevergoedingen aan ouders en kinderen wegens grove nalatigheid of opzettelijke misleiding.
Aansprakelijkheid van bestuurders die het systeem bewust in stand houden of misstanden negeren.
Beleidsmatig:
Hervorming van financieringsstructuren die afhankelijk zijn van uithuisplaatsing.
Onafhankelijke klachteninstanties buiten jeugdzorg zelf.
Verplichte tuchtrechtspraak voor jeugdbeschermers.
Wettelijke verankering van het “principe van terugplaatsing”, tenzij zwaarwegende en bewezen contra-indicaties bestaan.
Conclusie: Nederland als georganiseerde kinderroofstaat
Wat Alice Kruijen aantoont, is dat de jeugdzorg in Nederland structureel en intentioneel faalt. Niet door onmacht, maar door beleid. Niet door incidenten, maar door een systeem dat functioneert als een georganiseerde misdaadstructuur: het verplaatst kinderen om geld te verdienen, vernietigt gezinnen voor bureaucratisch gemak, en disciplineert medewerkers die zich daartegen verzetten.
Zorg is in dit systeem ondergeschikt aan controle, geld en macht.
De Nederlandse overheid — via gemeenten, rechterlijke macht en gecertificeerde instellingen — maakt zich daarmee medeplichtig aan systematische kinderroof, onder het mom van zorg.
Bekijk hier de volledige video:
📺 Youtube
📅 Geplaatst: 25 mei 2025
🎙 Interview: Ab Gietelink
🎤 Gast: Alice Kruijen – auteur van ‘Zonder bezieling, geen zorg’
